Przedstawiamy recenzję z wystawy:

Wystawa Malarstwa Beaty Pendowskiej "malarstwo"

Galeria Salon Sztuki Kreatura / 18 – 25 listopada 2018 r.

Tekst – dr Agnieszka Balewska [Dr Agi Bali]

   Oto kolejna malarska prezentacja Beaty Pendowskiej, która ukazuje nam wrażliwe i sensoryczne oblicza własnej sztuki i postrzegania rzeczywistości malarskiej; tej codziennej, prozaicznej, której nie sposób ominąć, ale i takiej, której można czasem nie zauważyć... Artystka dzieli się więc z nami autorskim i unikatowym światem, pełnym dynamiki i bukietem kolorów oraz przyjaznymi plastycznymi formami. W tym twórczym, Wrażliwym Panteonie Malarstwa – czułym, empatycznym, czasem też  profetycznym – wydobywa obrazy emocjonalne, wiarygodne i wierne swojej wewnętrznej rzeczywistości. Odsłaniają się nam owe płótna, jako niezwykłe, drgające, optyczne przestrzenie. Obrazy te są niczym baśniowa brama do plastycznej wyobraźni i przeżywanej świadomości. Otwierają nas na bezmiar form asocjacji oraz uczuciowych doznań. I jak twierdzi Beata Pendowska: Ten Wszechświat jest dla nas wszystkich otwarty, życzliwy, możliwy do szczęśliwego przeżywania Tegoż... Choć wymaga on od nas wiele wysiłku, starań i wielokrotnego przełamywania się / dostrajania do kolejnych nieprzewidywalnych sytuacji, zdarzeń, koniunkcji i zbiegów okoliczności. Przesłanie tej wystawy lokuje się w Życzeniu Wszelakiego Dobra wszystkim żyjącym Istotom oraz współodczuwania i spełnienia z prawem do życia w nasyceniu i harmonii. Beata Pendowska posługuje się własną specyficzną techniką malarską, wypracowaną długimi latami. Jest w pełnym sensie profesjonalistką, która nie boi się wyzwań sztuki, a także nie boi się zaproponować odbiorcom swojej własnej twórczości malowania, z mityczną i metaforyczną tematyką wymagającą uwagi i skupienia; Niczym ciągle odnawiane wspomnienia i emocje – raz przyjaźni i radości, czasem smutku i rozczarowania, nostalgii i też bezbronności... Możemy bezpiecznie zanurzyć się w świecie malarki i być w nim w pełnym zaufaniu, gdyż Jej artystyczna troska i gotowość „niesienia wsparcia dzięki własnej sztuce” jest wyraźnie wyartykułowana i podbudowana niezwykle ciekawą i familiarną tematyką płócien. Widzimy więc postacie lalek i zwierząt oraz figur quasi-geometrycznych domów, ulic, drzew, lasów, łąk i strumieni. A wszystkie te elementy wirują i tańczą w malarskich, żywych przestrzeniach. Otaczają je bogate elementy rozbitych fragmentarycznych plam barwnych, niczym dmuchana cukrowa wata w kolorze tęczy. Całość kompozycji, opartej na planie otwartym, ukazuje ludyczny wręcz „odpustowy”, radosny świat przemykający przed wzrokiem widza z radosnym śpiewem i śmiechem ufnej dziecięcej spontaniczności. Wydarza się zatem wiele dobra i nadziei oraz siły w tychże przedstawieniach i prezentacjach rozwijanej opowieści form kształtów i świadomej, fakturalnej kolorystyki. Malarka opowiada o swojej wrażliwości, jako osobistym widzeniu emanacji całego Wszechświata. Na wystawie więc, widzimy sztukę artystki, która od zawsze maluje z niegasnącym, gorącym pragnieniem urzeczywistnienia tychże marzeń, kreując piękne, baśniowe pejzaże nocnych, świetlistych pól, miast, mostów z opowieści O Zaczarowanym Skarbcu... Zatem ceńmy tę ufną stronę sztuki Beaty Pendowskiej, gdyż jest ona wywalczona przez artystkę, jako jej własna duszewna przestrzeń, która wymaga od Niej stałej gotowości doświadczania osobistej mocy wbrew temu co dyktuje codzienność, ludzkie zmęczenie i trud. Tak więc, widz – człowiek zostaje w pełni odnaleziony i wyjątkowo rozumiany w Jej ciepłej, życzliwej sztuce...              

AB