Zapraszamy - 7 - 1 - 2018  18.00

                        Rozalia Nowak – „Trochę Błękitnego Nieba"

                                Salon Sztuki” Kreatura” w Poznaniu

                wernisaż: 15 grudnia 2017 (w piątek ) o godz. 18.00

                                    tekst – dr Agnieszka Balewska

Oto elementarna siła muzycznej inspiracji i wielotorowość autorskiej, malarskiej sztuki Rozalii Nowak, prezentującej swoją najnowszą kolekcję prac poświęconą muzycznym postaciom – ludzkim bohaterom swoich plastycznych płócien. Ukazują one, owo szalenie bogate, zróżnicowane fakturalne traktowanie materii i fizycznego spoiwa raz tworzywa farb – właśnie przez tę artystkę... Skoro dziś artyście wolno w sztuce znacznie więcej, niż w dawnych epokach i nie obowiązują już estetyczne dogmaty – style – zasady tworzenia obrazów, czy też stosowanie się do narzuconego schematu wypowiedzi artystycznej, to każdy jest kowalem własnego losu/sztuki.

Okazuje się, że właśnie to ulotne poczucie wolności i nieskrępowana wyobraźnia, pozwala także Rozalii Nowak osiągnąć i uzyskać ultra-lekką i nieziemską postać własnej twórczej, plastycznej materii. Jest to interpretacja antropomorficznych przedstawień muzycznych postaci klasycznej i współczesnej, zachodniej kultury europejskiej, jak i rodzimej – polskiej. Wyraża się ona zwłaszcza wrażliwością widzenia i odczuwania przestrzeni pełnych światła i powietrza. Artystka zafascynowana jest portretem który żyje – oddycha – mówi – śpiewa – wręcz tańczy i porusza się w jej malowanych płótnach, z jego niekończącymi się formami zmiennych, czułych, subtelnych zmian barwnych i niezwykłych, dostrzeganych przez nią samą, przestrzennych wizji.

Praktyka ta pozwala rozpoznać wyraźnie styl malarki i zachwycić się jej wrażliwą, lekką, rozjaśnioną paletą malarską. Można też doświadczyć w tym niestandardowym spotkaniu i artystki i jej plastycznej formy – wielką pasję i talent – zarazem ulotne, afirmujące emocje, również: trud, upór i determinację. W pracach ujawnia się przejrzysta harmonia kompozycji z uwzględnieniem ludzkich – muzycznych przedstawień, symbolicznych postaci. Z kolei pierwsze próby artystycznej ekspresji barwnej Rozalii Nowak, w portretowaniu sięgają wieku młodzieńczego. Artystka w tejże duchowej formie i egzystencjalnym przeżyciu, czerpie więc z artystycznej fascynacji technikami: akwareli i barwnego rysunku; w rozpływających się wilgotnych, barwnych kształtach i plamach na kartonie – papierze. Natomiast poziom ich artykulacji jest dogłębnie przeżyty i przeczuty – opłacony świadomością sensu przeżywania świata w ogóle. Artystka zatem postrzega się, jako emocjonalna myśląca cząstka, element i fragment większej, melodycznej całości. Tym samym Sztuka Rozalii Nowak oswaja i nazywa Swoich Muzyków wprowadzając nas wszystkich w Przedsionek Boskiej Uniwersalnej Harmonii... Artystka wyznaje, iż: „muzyka brzmi we mnie jakbym ją tworzyła...” Wiadomo jej, że jest uważnym słuchaczem i czuje dobre tony. Z kolei prof. Harajda kiedyś powiedział jej: „Ty maluj portrety!”... I jej ćwiczebne zbiory szkiców na żywo, których ma już sporo – to myślenie o człowieku w kosmicznej – harmonicznej mikro-przestrzeni. Ludzkie postacie – to życie – które nie jest tak bardzo obok nas... Gdyż spotykane osoby idą z nami w tę nieznaną do końca podróż... Tak więc utrwalone na płaszczyźnie spojrzenia ludzi, gesty, czasem bezradność, bądź siła, bijąca już przy pierwszym spotkaniu – to odsłonięta prawdziwa – ich – natura. Poznajemy często z ciekawości, fascynacji.... Zatem ów uskrzydlony tytularny muzyk – musi sobą dać znać o swojej muzyce i zakomunikować prawdę, że jest niezaprzeczalnym dowodem na istnienie czegoś więcej niż ciało...!!!

Dlatego Rozalia Nowak przywołuje wyobrażeniowe ikony muzycznych wirtuozów, dawnych i współczesnych czasów, muzyki klasycznej, estradowej i popularnej. Odwaga w przedstawieniu wybranych muzycznych osób, przez malarkę, ukazuje jej niezmierną atencję i autentyczny podziw dla wrodzonego „słuchu absolutnego” i też dla przejawów niezwykłych tożsamości, artystycznych indywidualności, charakteru muzycznej sztuki brzmienia i abstrakcyjnej przestrzeni pojęć kompozycji oraz budowania melodyki, harmonii i narracji muzycznej. A przede wszystkim, jako artystka, za pomocą swych rozedrganych i wibrujących plastycznie, fakturalnych płócien, dzieli się z odbiorcą właśnie swoją wspomnianą fascynacją i równocześnie przekazuje do świadomości widza ideę wspólnoty twórców sztuk w ogóle.  Akcentuje też twórczy / przekraczający koncept twórczości, sugerując analogicznie wszelkie inne grupy rodzin artystycznych zawodów, ich eksperymentalnych poszukiwań i wręcz pasji nie tylko zespołu twórców, ale też i odmiennych profesji, które zawsze jednoczą się w jakiejś wspólnocie specyficznego doświadczania ludzkiego rozumienia i interpretowania samego życia i prze-życia... Dlatego obecna wystawa Rozalii Nowak to Pean rozpoznawalnych postaci muzyki wszech-czasów.

Myślę jednak, że najciekawsze słowa komentarza artystka dookreśli osobiście sama, podczas zimowego wieczoru na wernisażu dnia: 15 grudnia 2017 roku, o godz. 18.00 na który to wernisaż zaprasza główny inicjator i kurator wystawy – dyrektor Galerii Salon Sztuki Kreatura – mec. Andrzej Maciejewski. Zatem serdecznie zapraszamy, w imieniu autorki – jako zespół galeryjny – Wszystkich Zainteresowanych.

dr Agnieszka Balewska

15.12.2017

Wystawa czynna od 15 do 22 grudnia 2017r. i od 4 do 7 stycznia 2018r. w czwartki, piątki, soboty i niedziele w godz. od 17 do 19. Zapraszamy

Fotki z wernisażu można obejrzeć na: https://photos.google.com/share/AF1QipM5ZQ8ArILCdp36fuHkYNjJPo2rzr-q2T1RVISHP-ipMX9eGu9X1ufvMh-8k9Us0w?key=eTNzcUhFWHRiSFFTdWJraVAxM3ZySTdMa2RWWm5B

Na wernisażu odtworzyliśmy z płyty CD pierwszą część Arbor cosmica Andrzeja Panufnika.

Jutro wernisaż malarstwa Pani art. pl. Rozalii Nowak. Wszystkie prace są przedstawione do sprzedaży. Wystawiamy faktury. Zamówienia prosimy składać w trakcie trwania wystawy w Salonie, a sprzedaż nastąpi po jej zakończeniu. Przedstawiamy jedną z prac:

Zapraszamy na wystawę malarstwa Pani art. pl. Rozalii Nowak.

Wernisaż 15.12.2017 godz. 18:00 

Salon podczas wystawy czynny w czwartki, piątki, soboty i niedziele od 17 do 19.

Prace Pani Katarzyny Rankiewicz oglądać można jeszcze tylko dzisiaj (tj. niedziela 22.10.2017) od godz. 17 do 19.

Trochę fotek autorstwa Pana Jacka Kulma:

Już jutro o 18-tej wernisaż:

Saloln Sztuki "Kreatura" 15. X. 2017  – 22. X. 2017

 

 Kiedyś nasze palce i dłonie pracowały cierpliwie, łącząc się z elementarnymi narzędziami pracy... A tzw. nasze "dobre oko" było jedynym dostępnym sposobem animowania i przetwarzania rzeczywistości sztuki wobec zastanej, potocznej naturalności. Było to możliwe również bez użycia cyfrowej operacji i zdalnego profilowania obrazu w komputerze, obywając się też bez wizji ledowych ekranów, czy aktualnych przestrzeni trójwymiarowych obiektów uzyskanych na drukarce 3D. I właśnie, wtedy kiedy powracamy świadomie do pierwotnego dotknięcia ręki i bezpośredniego użycia ręcznego – fizycznego, "twórczego narzędzia" podczas wykonywania spontanicznej i uważnej pracy – malowania farbami na płótnie, papierze, desce –  stosując też proste pędzle, szpachle oraz własny dotyk palców na płaszczyźnie podobrazia – właśnie wtedy – wychodzimy naprzeciw sztuce Katarzyny Rankiewicz i spotykamy jej artystyczną: malarską oraz rysunkową rzeczywistość.

  Artystka bowiem pracuje tradycyjnie – nie cyfrowo, ale miesza techniki i anektuje kolejne etapy systemowo, ogarniając jednocześnie wiele poziomów malowanych płócien, kartonów. Rozwija swoją pracę w oparciu o silną emocję, przeżycie, spostrzeżenie i kontemplację. Odkryła swoją technikę w doświadczeniu praktyki fotomontażu i też w wizualnych skojarzeniach i analogiach wobec sztuki witrażu. Malarka splata w ten sposób "nowe" artystyczne rzeczywistości. A proces ten składa się z postaci niezliczonych i różnorodnych elementów w potencjalnym, wręcz "matematycznym zbiorze" – artystycznych cykli. Mają one tym samym na celu, wg artystki – scalanie plastycznej realności na wyższym, doskonalszym etapie poznawania i przeżywania świata w ogóle.

  Katarzyna Rankiewicz szczególną uwagę przykłada do kompozycji i planów w obrazie. Stosuje w rzeczy samej unikatowe, lustrzane, symetryczne i wielo-widokowe układy form pejzażu – różnorodnych terenów. I gdzieś, przedstawione pojęcia form naturalnych, takich jak: drzewa, pagórki, doliny, skały
i góry – stanowią harmonijną i geometryczną pojemność, dopełnioną świetlistością czystej, niestłumionej barwy. Malarka używa często ostrej, krótkiej kreski, plamy i koloru o charakterze neonowym w dynamicznym, wartkim, pospiesznym ruchu, artykułowanym w szybkich uderzeniach pędzla lub dłoni o płótno. Szczególną rolę  w jej pracach odgrywa: rysunek, kontur, jak i precyzyjne kształty naturalnych form przedstawienia oraz optyczne drganie i migocząca struktura barwnych, malarskich dotknięć laserunkowej powierzchni.

   Autorka ukazuje w pracach logiczną konsekwencję i łączy z nią –  swoją prywatną, indywidualną opowieść, opisując codzienność życia. A tą osobistą, oryginalną postać sztuki natury górskiej i pejzażowej – jako malarka, Katarzyna Rankiewicz czerpie z przeżytych własnych wędrówek, wypraw, które często praktykowała kiedyś w wolnych chwilach. I tak od zawsze fascynuje ją biologiczna natura świata i widzi w niej ciągle inspirujące oddziaływanie we własnym przeżywaniu chwil, nie tylko czując się jej autonomiczną cząstką, ale też i w relacji bycia szczęśliwą i wdzięczną za dar Autokreacji.

                                                                         

 dr  Agnieszka Balewska

Zapraszamy w niedzieię 15 października 2017r. - godz. 18.00 na wernisaż malarstwa Pani Katarzyny Rankiewicz pt. "Mowa wewnętrzna"

Wystawa czynna do 22 października w czwartek, piątek, sobotę i niedzielę od 17 do 19.

Wystawa Agnieszki Balewskiej od 24. 09. 2017 do 01.10. 2017

Galeria Kreatura

"Otwarte Okna Kosmosu" - Malarstwo

Auto - Refleksja Dr Agi Bali

"Kosmos Nieustanny" 2017 r. Tekst dr Agnieszka Balewska 

   Pojawiają się prawie nieustannie te same pytania o sens naszego życia na planecie Ziemia... Skądinąd wiemy, że jest to planeta, a nie talerz...  A stawiamy też  pytania o granice i zasadność naszego "wątłego" poznania. Jesteśmy naprawdę zatem bardzo mali i nikli w ogromie Przestworzy. Nasze życia to mgnienie oka w pojęciu czasu lat świetlnych. Wiemy również to, że mamy sens zadany, nadany, ale też odkrywany jest ciągle od nowa przez każdego z nas indywidualnie...

  Myślę, że o tym wszyscy wiemy. Zatem sama też intuicyjnie zaangażowałam się w emocjonalne oswajanie z Kosmosem – I siebie i znajome osoby z możliwością "przekraczania" granic kosmicznej – ziemskiej wyobraźni i w otwieraniu nas – na Światy Możliwe, czy Równoległe, dzięki sztuce malarskiej, której głównym tematem jest optyka skierowana na odtworzenie Boskiego Fenomenu, jakim jest Kosmos...

   Moje malowanie – myślenie i bajanie o Kosmosie nie jest zakorzenione w magii czy znakach, choć pewnie coś nam Kosmos też może zakomunikować, jako pośrednia szansa i pośrednia zasłona Samego Istnienia, ale skoro nie wiemy do tej pory nic wiecej o nas - to dlatego też, kiedy przyjdzie nam umierać nie będziemy mądrzejsi... Będziemy raczej pewni, że za życie trzeba będzie zapłacić...

   Poruszamy się zatem bezwiednie po gwiezdnych mgławicach, nurkując w meandrach przyciagania i odpychania naszej emocjonalności. Traktujmy więc tę podróż z wdziecznością i uśmiechem. A przygodne zdarzenia, sytuacje mogą powodować, że my sami również będziemy wspierać się we wzajemnym dialogu, w naszym ziemskim świecie z kosmicznym ładem – porządkiem i harmonią improwizacji. Bycie w świecie w ogóle – zakłada pewną dozę wolności, ale też i wymagania, aby świat doświadczany i przeżywany ciągle odnajdywać i scalać na nowo. Praca ta, to duchowy kształt i proces, w który jesteśmy wszyscy wciągnięci, jako nasz rozwój osobowy i nie tylko osobisty, ale też konieczny dla innych. 

 Przesłanie to rozwija się, jako afirmacja świata wewnętrznego i jako jego potwierdzenie również na rzecz ludzi wokół nas – w uważności dobrych intencji wobec bliskich osób. Czy można kochać wszystkich ??? - Tego nie wiemy, gdyż jako ludzie mamy swoje granice i to zdaje się być może nierealną postawą, aby kochać wszystkich... Choć wydaje się też, że Otwartość na Odrębny Niezawisły Boski Byt zakłada otwartość  na każdego człowieka, i naszym sprawdzianem jest "Bycie tu i teraz" w naszych relacjach codziennych, bliskich – określanych i zadanych przez samo życie. Kosmiczny wymiar zatem i porządek oczekuje od nas – dostrojenia się do całości Wszechświata i wzajemnej harmonii. Dlatego kochajmy, szanujmy nasze życia... I to własne życie – zwłaszcza – choć nieraz boli, gdyż bywa trudem, to jednak czasem "zdarza się w nim" – ciepła, bliska, pomocna dłoń...

  Nic wiecej nam nie potrzeba niż okazanie i podarowanie Czegoś Dobrego innej osobie - co nas być może trochę będzie kosztować, ale Smak Zwycięskiej Przyjaźni i Walka o Miłość daje nam pokarm na całe lata życia i pełnię satysfakcji w odnalezieniu sensu tegoż. Owa zgoda na Pełnię Bycia implikuje naszą łagodość wobec Boskiego Prawa Miłości, które przejawia się zasadniczo w stworzonym i stwarzającym się Nieustannie Kosmosie, w jego ruchu i demiurgicznej sile – potędze... Szukajmy zatem nadanej – naszej, indywidualnej ścieżki i przenikajmy świadomością do prawdy o własnym Życiu na planecie – Ziemia...

dr Agnieszka Balewska

Wystawę malarstwa Pani dr Agnieszki Balewskiej można oglądać jeszcze dzisiaj i jutro (tj. 30.10.i 01.10.2017r.). Salon czynny od 17 do 19. Jutro o 18-tej w salonie z udziałem Pani Balewskiej rozmowa o granicach poznania ludzkiego. Zapraszamy!

Agnieszka Balewska 

Zapraszamy na wernisaż malarstwa pani Katarzyny Narankiewicz pt. "Mowa wewnętrzna" w niedzielę 15 października 2017r. o godz. 18-tej.

Wystawa czynna od 15 do 22 października br. w czwartek, piątek, sobotę niedziele od 17 do 19.

Na zakończenie wystawy malarstwa Agnieszki Balewskiej zapraszamy w niedzielę 

1 października 2017r. 

do Salonu na godz. 18-tą na - Ażur Kosmiczny - dyskusję o granicach ludzkiego poznania

Jeszcze trochę fotek z wernisażu wystawy  malarstwa Agnieszki Balewskiej autorstwa Pana Jacka Kulma: 

 Obrazy już rozstawione. Jutro wieszamy. Wernisaż Agi Bali w niedzielę o 18-tej.

Zapraszamy do Salonu na wernisaż malarstwa Pani dr Agnieszki Balewskiej w niedzielę 24 września 2017r. na godz. 18-tą.

Wystawa czynna od 24 września do 1 października 2017r. od 17 do 19 od czwartku do niedzieli. Można też się umówić na inny termin oglądania pod nr 601776511. W niedzielę 1 października o godz. 18-tej na zakończenie wystawy przygotowaliśmy coś jeszcze.

***

W nawiązaniu do wystawy fotografiki Andrzeja Maciejewskiego pt. "Słuchając Albana Berga" - wiersz Macieja Greli  napisany po obejrzeniu wystawy:

Klinowe pismo rżyska

Kukurydzy

Rysze gliniane tablice

Fotografii Andrzeja Maciejewskiego.

Rozwija ciszę Bergiem.

 Po święcie plonów Centeotla

 Oddycha z trudem.

Przetrwa pożar zimy.

Wrócimy Dziwożono

W porohy Wildy Dniestrem

Do domu.

***

Do około 22 września 2017r. Salon zamknięty - urlopujemy. 

W niedzielę 25 czerwca 2017r. zapraszamy do Salonu o godz. 18-tej na spotkanie z poezją Ewy Adamskiej.

Zapraszamy na spotkanie z poezją Ewy Adamskiej       

- 25 (niedziela) czerwca 2017r. o godz. 18-tej. 

Salon czynny od godz. 17-tej. 

"Słuchając Albana Berga" Wystawa Fotografiki Andrzeja Maciejewskiego.

Wystawa czynna od 19 maja do 04 czerwca 2017 r. 

W Galerii: Salon Sztuki Kreatura w Poznaniu.

Pejzaże Światło – Ciemne / tekst dr Agnieszka Balewska

Oto muzyka w odcieniu melancholii i ukrytego dramatu Albana Berga, stała się podłożem i inspiracją dla stworzenia dzieł sztuki fotograficznej przez Andrzeja Maciejewskiego. Spotykamy w tymże splocie muzyki i kompozycji fotograficznych prac, przemożny i silny wpływ dekadentyzmu z przełomu XX wieku. Wystawa tychże dzieł została zatem dopełniona na wernisażu rozbudowaną barwą dodekafonicznej harmonii, w nostalgii pełnej tęsknoty, wyciszenia i zadumy. Ta subtelna i zarazem istotna muzyka wpłynęła zdecydowanie na przenikliwe i stygmatyczne formy obrazu oraz nastrój najnowszych prac fotograficznych Andrzeja Maciejewskiego. Artysta, jako fotograf – optyczny rejestrator wizualnych: zimowych i letnich pejzaży pokazuje swoje prace prawie tylko w czerni i bieli z rozpracowaną warstwą "pomiędzy" – dzięki gradacjom miękkich szarości. Wydaje się, że widzimy pejzaże wyłącznie w zimowej, śnieżnej aurze. Ale tak nie jest, bo to tylko pozór. Zatem najbardziej ciekawa i złożona gra wizji tychże prac rozgrywa się w pozornym połączeniu tego co czarne, białe, szare - występujące w zimowej naturze a tym, co w tymże kontraście uzyskane jest właśnie jedynie za pomocą czarno – białej cyfrowej fotografiki. Andrzej Maciejewski biegle włada techniką obserwatora – opartą na wieloletnim doświadczeniu i też znajomości dobrych materiałów i zaawansowanego sprzętu – aparatów fotograficznych. Prace są wykonane w dużych formatach na drukowanej powierzchni białych kartonów. Tym razem płaszczyzna dzieł jest matową powierzchnią, opracowaną precyzyjnie, strukturalnie, przenikliwie. Owa budowa  wizji jawi się wręcz jako jaskrawa i skomplikowana. Jest złożoną warstwą optycznego rysunku drzewostanów, otwartych pól oraz drzew osobnych. Newralgiczny rysunek wizualnych konarów, gałęzi ukazuje dramat i napięcie. Wprowadza oko widza w optyczne drganie płaszczyzny czarno – białego tematu obrazów. Jesteśmy, jako odbiorcy – poruszeni elementarną prawdą o przemijalności życia i o fakcie bezwarunkowych rozstań, które kreślą nam wszystkim żywotnym istotom – kres ziemskiego życia – poprzez śmierć, którą bezwarunkowo trzeba "przeżyć"... Równoległą narracją, która wypływa z wystawy Słuchając Albana Berga jest ujawniona zgoda i akceptacja naszego procesu umierania i wielokrotnego rozstawania z osobami – poznanymi chwilowo i tymi, z którymi łączy nas głęboka emocjonalna, egzystencjalna więź współodczuwania świata i siebie samych. Zatem fotografiki Andrzeja Maciejewskiego to również kontemplacja ciszy i odosobnienia,  to także refleksja i zaduma samego obrazowania przyrody, której barwy zostały sprowadzone do minimum, jako wyraz samotności ale jednak ocalonej dla nadziei...  Tak więc: bogata, splątana wręcz architektoniczna struktura grafik ukazuje złożony, skomplikowany obraz, jako indywidualny wymiar jednostkowego implicite ludzkiego cierpienia. Zostaje ono przyjęte i zaakceptowane w polach przenikania obszarów kontrastu z czerni do bieli w subtelne szarości, zarazem podając pomost, kontakt z widokiem pejzażu, który kończy się często głębokim horyzontem. W zamyśle autora horyzont ten sugeruje przeczuwane granice aspektów wartości niewidzialnych i nieprzewidywalnych, ukrytych za pozorną krawędzią końca fotograficznego planu. Zostańmy z nimi w tej prawdzie, jaką dają nam one, w oswajaniu ziemskiego kresu.

dr Agnieszka Balewska

20 maja 2017r.

Także kilka fotek z wernisażu:

Salon czynny w NOC MUZEÓW 20 maja 2017r. od 17 do 24.00.
Wernisaż 19 (piątek) maja o godz. 18-tej.
Wystawa czynna w do 4 czerwca (od czwartku do niedzieli 17-19).

Prezentujemy kilka prac z wystawy pt. "Słuchając Albana Berga". 

Salon zaprasza na wernisaż fotografiki Andrzeja Maciejewskiego pt. "Słuchając Albana Berga" w piątek 19 maja 2017r. o godz. 18-tej

Wystawa czynna do dnia 4 czerwca 2017r. w czwartki, piątki, soboty i niedziele w godz. od 17 do 19

Salon czynny w NOC MUZEÓW tj. w sobotę 20 maja 2017r. od godz. 17 do 24.

ZAPRASZAMY

W dniu 7 maja 2017r. w Salonie na zakończenie wystawy malarstwa Pani Aleksandry Kołaczyk, w scenerii Jej obrazów odbył się autorski wieczór poetycki Pani Katarzyny Kado. Prezentujemy dwa wiersze z tomiku "Cienkie linie życia".

Zapraszamy w piątek 19 maja 2017r. o godz. 18-tej na wernisaż fotografiki Andrzeja Maciejewskiego pt. "Słuchając Albana Berga"