Już jutro o 18-tej wernisaż:

Saloln Sztuki "Kreatura" 15. X. 2017  – 22. X. 2017

 

 Kiedyś nasze palce i dłonie pracowały cierpliwie, łącząc się z elementarnymi narzędziami pracy... A tzw. nasze "dobre oko" było jedynym dostępnym sposobem animowania i przetwarzania rzeczywistości sztuki wobec zastanej, potocznej naturalności. Było to możliwe również bez użycia cyfrowej operacji i zdalnego profilowania obrazu w komputerze, obywając się też bez wizji ledowych ekranów, czy aktualnych przestrzeni trójwymiarowych obiektów uzyskanych na drukarce 3D. I właśnie, wtedy kiedy powracamy świadomie do pierwotnego dotknięcia ręki i bezpośredniego użycia ręcznego – fizycznego, "twórczego narzędzia" podczas wykonywania spontanicznej i uważnej pracy – malowania farbami na płótnie, papierze, desce –  stosując też proste pędzle, szpachle oraz własny dotyk palców na płaszczyźnie podobrazia – właśnie wtedy – wychodzimy naprzeciw sztuce Katarzyny Rankiewicz i spotykamy jej artystyczną: malarską oraz rysunkową rzeczywistość.

  Artystka bowiem pracuje tradycyjnie – nie cyfrowo, ale miesza techniki i anektuje kolejne etapy systemowo, ogarniając jednocześnie wiele poziomów malowanych płócien, kartonów. Rozwija swoją pracę w oparciu o silną emocję, przeżycie, spostrzeżenie i kontemplację. Odkryła swoją technikę w doświadczeniu praktyki fotomontażu i też w wizualnych skojarzeniach i analogiach wobec sztuki witrażu. Malarka splata w ten sposób "nowe" artystyczne rzeczywistości. A proces ten składa się z postaci niezliczonych i różnorodnych elementów w potencjalnym, wręcz "matematycznym zbiorze" – artystycznych cykli. Mają one tym samym na celu, wg artystki – scalanie plastycznej realności na wyższym, doskonalszym etapie poznawania i przeżywania świata w ogóle.

  Katarzyna Rankiewicz szczególną uwagę przykłada do kompozycji i planów w obrazie. Stosuje w rzeczy samej unikatowe, lustrzane, symetryczne i wielo-widokowe układy form pejzażu – różnorodnych terenów. I gdzieś, przedstawione pojęcia form naturalnych, takich jak: drzewa, pagórki, doliny, skały
i góry – stanowią harmonijną i geometryczną pojemność, dopełnioną świetlistością czystej, niestłumionej barwy. Malarka używa często ostrej, krótkiej kreski, plamy i koloru o charakterze neonowym w dynamicznym, wartkim, pospiesznym ruchu, artykułowanym w szybkich uderzeniach pędzla lub dłoni o płótno. Szczególną rolę  w jej pracach odgrywa: rysunek, kontur, jak i precyzyjne kształty naturalnych form przedstawienia oraz optyczne drganie i migocząca struktura barwnych, malarskich dotknięć laserunkowej powierzchni.

   Autorka ukazuje w pracach logiczną konsekwencję i łączy z nią –  swoją prywatną, indywidualną opowieść, opisując codzienność życia. A tą osobistą, oryginalną postać sztuki natury górskiej i pejzażowej – jako malarka, Katarzyna Rankiewicz czerpie z przeżytych własnych wędrówek, wypraw, które często praktykowała kiedyś w wolnych chwilach. I tak od zawsze fascynuje ją biologiczna natura świata i widzi w niej ciągle inspirujące oddziaływanie we własnym przeżywaniu chwil, nie tylko czując się jej autonomiczną cząstką, ale też i w relacji bycia szczęśliwą i wdzięczną za dar Autokreacji.

                                                                         

 dr  Agnieszka Balewska